Przejeżdżając obok przystanku autobusowego, zobaczyłam znajomą twarz, czekającą na transport. Jadąc dalej, zaczęłam przyglądać się hipotetycznej decyzji, podwiezienia jej, i tego jak bardzo zmienił by się mój i jej dzień.

Po pierwsze, to nikt mnie o to nie prosił, nawet na „stopa” ręka nie została wyciągnięta.

Ale wyobraźmy sobie, że i tak bym się zatrzymała. 

Gdybym taką decyzje podjęła, gdybym ją podwiozła, odebrałabym jej całą chwałę w dotarciu do celu, jako zbawiciel i wybawca oczywiście, gdyż zauważalna była jej nerwowość w oczekiwaniu na autobus.

Umocowałabym siebie w ważności i biedzie, jednocześnie i ją oczywiście też też – pisałam/nagrałam o tym tutaj KLIK

Wchodząc do czyjeś restauracji zaczęłabym przemeblowanie, a to nie jest mój business! 

Czyjś świat, to nie jest mój business!

Zrobiłabym to tylko po to, by ściągnąć na siebie uwagę, za którą podąża energia, a przecież dzisiaj potrafię zasilać się sama.

Jak chwilę pomyśleć, to dzisiaj nawet logiczne to nie jest, chociaż kiedyś było bardzo, bowiem stare sposoby, stare nawyki pozyskania „paszy” miały potężnie rozbudowaną sieć neuronową, biochemiczne wsparcie, więc zmiana sposobu pobierania prądu wymagała paru konkretnych działań…

Gdybym podjęła ową decyzję, gdybym wykonała taki niby zwykły „uprzejmy” gest, cały mój dzień byłby konsekwencją zdarzeń o podobnej częstotliwości, ktoś zapewne w mój świat z butami by wlazł, i to nie raz…

Podsumowując, trzymaj się siebie, to jedyna odpowiedzialność którą masz, jako twórca.

Dzięki wielkie.