Piękną historię przyjaciel opowiadał, usłyszałam o miłości bezwarunkowej, o zaufaniu, o wierze, o doświadczeniu życia, o kręgu życia i śmierci, o istnieniu, o byciu.

Dzisiaj opowiem Wam o niej, chcecie? To czytajcie i słuchajcie.

Dawno temu był sobie człowiek, ojciec rodziny, który hodował zwierzątka, polował w lesie, zapewniał w ten sposób swojej rodzinie przetrwanie.

Gdy przychodził czas uboju świnki, a działo się to dwa razy w roku, człowiek nakładał śwince na oczy szmatę i przez dwa, czasem trzy dni chodził z nią, zanim odebrał jej życie.

I można by było zakończyć na tym opowieść, ale dla mnie to początek dopiero, bo widzę

jak ogromne zrozumienie i szacunek człowiek miał do zwierzęcia, jak wspaniałe podejście przez cały okres od chowu do uboju, jego świadomość, że staje się tym czym się karmi.

Jak wielkie zrozumienie do śmierci, by stworzyć jej warunki tak doskonałymi jak tylko się da, by świnka do końca była spokojna, by nie wiedziała kiedy nastąpi kres.

Jakie zrozumienie istnienia, że taki jest cykl życia, że dzięki poświęceniu zwierzaka mogą przetrwać, że wykorzystanie każdego kawałka mięsa z wdzięcznością będzie uświęceniem, że zwierzę nie zginęło na marne, a wyrzut sumienia tylko sprofanował by całe doświadczenie.

Jestem fanem.

Z drugiej strony świnka, której smak mięsa po pięćdziesięciu latach we wspomnieniach jest doskonały, świadczy o tym, że spełniła doskonale swoje istnienie. Jak wielkie oddanie miała, wiarę, zaufanie, jak po prostu wspaniale była na każdym etapie swojego życia.

Normalnie mam idola!

I taka to historia człowieka i zwierzaka, wypełniona harmonią istnienia, wiarą, oddaniem, byciem, miłością bezwarunkową po prostu, dla mnie piękna, a dla Ciebie?

Gdy dalej pójdę, okaże się, że dwa istnienia finalnie stały się jednym, ale to już, 

„Niech odczyta ten, komu dane” – Kybalion

Dzięki wielkie za czytanie i słuchanie.

Kochani są jeszcze wolne miejsca na wyjazdy w tym roku, zapraszam, TERMINY.